7․Փոքրիկ պատմություններ մեր հովանավորների մասին. Փիթերը․․․ 2021-02-23   141     

Շարունակում եմ ներկայացնել փոքրիկ պատմություններ արտերկրում բնակվող, «Շիրակ կենտրոնի»  բարեգործական ծրագրերի հովանավոր և գործընկեր հայրենակիցներիս մասին։ Նրանք, բոլորը կյանքում զգալի հաջողությունների են հասել,Հայաստանում բարեգործական ներդրումներ են անում։ Նրանցից յուրաքանչյուրը առանձնահատուկ բնավորության և խառնվածքի տեր են, բայց նման են մի բանում՝ «անուղղելի» հայրենասերներ են, անսահման բարության հետ  միաժամանակ՝ կտրուկ և սառնասիրտ խառնվածքի ունեցող մարդիկ են։

Փիթերը, իմ լավ ընկեր՝ Peter Abajian-ը Ամերիկյան  Փարոս հիմնադրամի գործադիր տնօրենն է։ Նրան և գործընկերոջը՝ Սևանին  առաջին անգամ 8-9 տարի առաջ եմ հանդիպել Գյումրիում։

«Շիրակ կենտրոնի» հին  գրասենյակում էր, մեր առաջին հանդիպումներին թարգմանիչը Սևանն էր, թեև նա էլ սփյուռքահայ է։ Ասեմ, որ Փիթերը հետերկրաշարժյան տարիներին աշխատել էր մի միջազգային կազմակերպությունում և բազմիցս, կրկին աղետի գոտուն օգնելու նպատակով,  այցելել էր Հայաստան ու Գյումրի։ Հայերեն վատ չէր խոսում, սակայն իմ՝ գյումրեցու բառբառով խոսելուց գրեթե բան չէր հասկանում։ Առաջ անցնելով ասեմ, որ շատ կարճ ժամանակ հետո, երևի մեկ տարի անց,  նա ոչ միայն սկսեց շատ պարզ հասկանալ գյումրեցու բառբառը, այլ նաև կարելի է ասել վարժ տիրապետեց և նույնիսկ  իր խոսակցականում սկսեց կիրառել արտահայտություններ մեր բառբառից։

Հիշում եմ, առաջին անգամ մեզ մոտ մի շատ զարմանալի, կասեի ինձ համար անսպասելի բարեգործական ծրագրով էին եկել։ Ամբողջ Հայաստանով մեկ բաժանելու էին միանման սև գույնի սպորտային թեթև կոշիկներ։ Երբ լսեցի նախատեսված թիվը՝ մի քանի հարյուր հազար զույգ,  տպավորություն ստացա, որ շուտով ամբողջ Հայասատանի պատանիներն ու երիտասարդները միանման կոշիկներով էին ման գալու։

Իսկ հիմա կարելի է միանշանակ ասել, որ նրաց հիմնադրամը տարիներ շարունակ համարվում է Գյումրիում բարեգործական ծրագրեր իրականացնող ամենամեծ կառույցներից մեկը, եթե չասեմ ամենամեծը։ Յոթերորդ, թե ութերորդ տարին է, յուրաքանչյուր տարի մոտ 150-250 հազար դոլարի նվիրատվություն են անում Շիրակի մարզում և մասնավորապես Գյումրիում՝ բարեգործական ծրագրերի տեսքով։

Իսկ արդեն 5-րդ տարին է նրանց նախաձեռնությամբ և հովանավորությամբ «Դեպի առաջ» երեխաների զարգացման կենտրոնն է գործում, որը հիմնականում տնակային ավանների դպրոցահասակ երեխաների համար ամենալավագույն պայմանները ունեցող կառույցն է Գյումրիում։ Արդեն 25 բնակարան են նվիրել Գյումրու դոմիկներում բնակվող մանկահասակ երեխաներ ունեցող ընտանիքիներին և այդպես շարունակ։

Երբ 2018 թվականին հեղափոխական իրադարձությունները տեղի ունեցան Հայաստանում, կյանքը դեպի լավը գնալու ակնկալիքներ ուներ նաև Փիթերը, անշուշտ ոչ այնքան որքան նրա մյուս գործընկերները, ասենք Սևանը։ Իսկ ես անկեղծ ասած, հենց առաջին օրվանից մի փոքր վերապահում ունեի․․․ Այնուամենայնիվ նոր իշխանություններից չգիտես ինչու ակնկալում էի, որ առնվազն «Հայաստան» համահայկական հիմնադրամի տնօրենի պաշտոնին հենց Փիթերին էին առաջարկելու։ Փայլուն համալսարանական կրթության հետ միասին, ունի դրամահավաքների մեծ փորձ,  սփյուռքում հովանավորների շրջապատ և ճանաչում։ Առհասարակ այդ գործի ավելի մեծ վարպետի ես դեռ չեմ հանդիպել։ Ինչպես մի անգամ պատմեց մեր ընդհանուր ընկերներից մեկը, նա որևէ բարեգործական ծրագրի իրականացման համար, անգամ չնչին նվիրատվության ակնկալիքով  կարող է աննկարագրելի ջանք ու եռանդ ներդնել, օրինակ մի օր հավանական հովանավորին, որպեսզի նվիրատվություն անի Հայաստանի սահմանային մի գյուղում իրականացվելիք շինարարական ծրագրին, համոզել է ավելի քան 6 ժամ։

Փիթերին թեև կարելի է համարել խիստ և դժվար զիջող կառավարիչներից, սակայն ընկերական շրջապատում, համոզված եմ նաև ընտանիքում և առհասարակ առօրյա կյանքում, անչափ շփվող, կիրթ և փափուկ բնավորության տեր մարդ է։ Կենդանիների էլ մեծ սիրահար է, եզակիներից է, ում մեր բոլոր գամփռները ճանաչում և տեսնելուն պես մոտն են վազում։ Չմոռանամ ասել, որ մեր հայտնի և խելացի Մոսո ավանակի անունն էլ նա է կնքել։

Փիթերը ոչ թե յուրաքանչյուր տարի էր գալիս Հայաստան, այլ առնվազն երկու կամ երեք ամիսը մեկ անգամ։ Նախորդ տարի համավարակի պատճառով չի եկել, երբեմն մտածում եմ, թե ոնց էլ կարողանանում է դիմանալ․․․

Ավարտելով այս փոքրիկ պատմությունը կամենում եմ, որ շատ շուտով բացվեն թռիչքները և նա իր կնոջ և լուսավոր աղջիկների հետ կրկին գա Հայաստան և հատկապես Գյումրի։ Իրոք կարոտել ենք․․․

Շարունակելի։