6. Փոքրիկ պատմություններ մեր հովանավորների մասին․ Սերոժը․․․ 2021-02-19   705     

Շարունակում եմ ներկայացնել փոքրիկ պատմություններ արտերկրում բնակվող, «Շիրակ կենտրոնի»  բարեգործական ծրագրերի հովանավոր, մեր հայրենակիցների մասին։ Նրանք, բոլորը կյանքում զգալի հաջողությունների են հասել և Հայաստանում ներդրումներ են անում։ Նրանցից յուրաքանչյուրը առանձնահատուկ բնավորության և խառնվածքի տեր են, բայց նման են մի բանում՝ «անուղղելի» հայրենասերներ են, անսահման բարության տեր և միաժամանակ՝ կտրուկ և սառնասիրտ խառնվածքի ունեցող մարդիկ են։

Սերժ Ղարախանեանին՝ մինչև հանդիպելը, նրան այլ կերպ էինք պատկերացնում, համենայնդեպս ոչ այդքան հասարակ և շփվող։ Գյումրի առաջին այցելությանը իր ամերիկաբնակ ընկերոջ հետ էր եկել։ Ընկերը՝ ով ի տարբերություն իրեն, միշտ իրեն բավականին հեռու էր պահել  հայրենիքից, առաջին անգամ էր լինում Հայստանում։ Նա մեզ մի հետաքրքիր բան պատմեց։ Սերոժը երկար  համոզելով է բերել, ասել է, թե  ընդամենը մի քանի ժամվա ճանապարհ է։ Երբ ինքնաթիռը վայրէջք է կատարել Մոսկվայում, երկար ճանապարհից հոգնած նա մտածել է, թե հաստատ արդեն Հայաստանում են, բայց զարմանքից քար է կտրել, երբ լսել է, որ դեռևս մի քանի ժամ էլ թռչելու են մինչև տեղ հասնեն։

Նրանց այցելության առաջին օրը, միասին գնացինք  Շիրակի մարզի գյուղերը, հետդարձի ճանապարհին գազի լցակայաններից մեկում որոշեցինք մի-մի կտոր հաց ուտել։ Գյումրի էինք հասնում, երբ հանկարծ մեր հյուրը՝ Սերոժի մանկության ընկերը ասաց, թե գրպանից դրամապանակն ընկել է, որի մեջ նաև շատ մեծ գումար կար։ Բնականաբար հետ դարձանք և շատ երկար  փնտրեցինք, չկար ու չկար։ Սերոժը սկսեց սիրտ տալ, թե լավ է հայրենիքում է կորցրել, բա որ մեկ այլ երկրում կորցրած լիներ։ Այդ օրը իմ առաջարկությամբ որոշեցինք նաև մտնել այդ շրջանի ոստիկանատուն և խնդրել, որ օգնեն գտնենք գումարը։

Ոստիկանապետին և այլ ոստիկանատան սպաների, ժամերով շատ մանրամասն պատմում էինք մեր այդ օրվա անցած ամբողջ ճանապարհի ամեն մի դրվագը։ Զգում էինք, որ խեղճերը ոչնչով չէին կարողանալու օգնել։ Նույնիսկ, երբ գումարի չափն էին իմանում, հայացքներից կարծես ափսոսանք էինք կարդում, որ իրենք չեն եղել գտնողները․․․ Սերոժը յուրաքանչյուր աշխատասենյակում ուշադիր դիտում էր չորս բոլորը, ոստիկանության սպայի անգամ հասարակ համակարգչից զուրկ սեղանը, ուր դրված հնամաշ բլոկնոտի մեջ գրառում էր անում մեր պատմածները։

Սերոժը երկար ուսումնասիրելուց հետո բարձրաձայնեց, թե երանի չէր, գումարը հենց այդ ոստիկանության շենքում կորցրած լինեին․․․

Առհասարակ նա մեր բազմաթիվ ծրագրերին է աջակցել։ Հատկապես ոգևորվում է շինարարական և գյուղական ծրագրերով։  Մեր ընդհանուր և մեծ հարգանք ունեցող բարեկամը պատմում է, որ Սերոժը իր տանը  աշխարհի չափ գործիքներ ունի։ Երբ նրանք Հայաստանում էին, այդ օրերին գյուղաբնակ մի ընտանիքի համար տուն էինք կառուցում, մեր հյուրերն էլ աշխատանքային մի օր որոշեցին մեզ ընկերակցել։

Քանի որ տունը բարձր սարի լանջին էինք կառուցում և ծանր տեխնիկան չէր կարողանում բարձրանալ, ճանապարհ էր պետք բացել։ Եվ նրանք մեր տղաների հետ ծանր քարերն էին տեղափոխում և լցնում փոսերը։

Ընդամենը մի քանի օր անցկացրեցինք միասին, ցույց տվեցինք մեր սարերն ու բնության գեղատեսիլ այլ վայրեր։ Խոստացել էր հաջորդ անգամ ընտանիքի և հատկապես թոռնիկների հետ գալ, Թռչկանի ջրվեժի մոտ վրան տեղադրել և մի քանի օր բնակվել, բայց համաճարակը բոլոր ծրագրերը խառնեց։

Ավարտելով այս փոքրիկ պատմությունը ընդամենը կամենում եմ, որ այս տարի իրականություն դառնա նրա երազանքը՝ իր կնոջ և լուսավոր թոռնիկների հետ կարողանա գալ ու զգալ անկրկնելի հայրենիքի կարոտն ու համը։

Շարունակելի։