3. Փոքրիկ պատմություններ մեր հովանավորների մասին․ Վարդանը․․․ 2021-02-15   722     

Շարունակում եմ փոքրիկ պատմություններ ներակայացնել «Շիրակ կենտրոնի»  բարեգործական ծրագրերի հիմնական հովանավորների մասին։ Տարիների ընթացքում նրանցից յուրաքանչյուրը դարձել են ինձ համար հարազատ մարդիկ։ Նրանք արտերկրում են բնակվում, կյանքում մեծ հաջողությունների են հասել և Հայաստանի, Գյումրու համար հսկայածավալ աշխատանք են կատարում։ Նրանցից յուրաքանչյուրը առանձնահատուկ բնավորության և խառնվածքի տեր է, բայց նման են մի բանում՝ ոչ միայն Մեծ հայեր են, այլ նաև «անուղղելի» հայրենասերներ։ Նրանց բնորոշ է  անսահման բարության հետ միաժամանակ՝ կտրուկ և սառնասիրտ խառնվածքը։ Առհասարակ կյանքում զգալի հաջողությունների և ինչու ոչ նաև կարողություն վաստակած մարդիկ, մի քիչ էլ մեզ՝ հայաստանցիներիս  համար, տարօրինակ բնավորության տեր են թվում։

Այսօր պատմելու եմ Վարդան Նազարիանի մասին։ Անկեղծ ասած ինձ մինչև հիմա թվում է, որ մեզ ծանոթացրել է Վարդանի հայրը՝ 91-ամյա Հովհաննեսը, մի հիանալի և Հայստանին նվիրված անձնավորություն։ Թեև նրա հետ  երբեք չեմ հանդիպել, իսկ Վարդանի և նրա տիկնոջ՝ Ասյայի հետ բազմիցս։

Վարդանի հորդորով և աջակցությամբ էր, որ սկսեցինք կառուցել Գյումրու այցեքարտերից մեկը դարցած Շալե Գյումրու երկրորդ մասնաշենքը, նաև նրա օգնությամբ էր, որ կարողացանք փրկել «Շիրակ կենտրոնը»   լուծարումից, երբ տասնյակ բնակարաններ գնելու և անօթևաններին նվիրելու համար պետությունը անարդարացի հարկ ու տուրք կիրառեց կազմակերպության նկատմամբ։

Մի օր իմ լավ ընկերներց մեկը պատմեց, թե տարիներ առաջ Նյու Ջերսիում բնակվող Վարդանը որոշել է պատժել իրենց թաղի բնական գազի  մատակարար կազմակերպությանը և սկսել է իր բնակարանը ջեռուցել վառելափայտով, որն անձամբ էր հայթհայթում, տեղափոխում, կտրում ու  ջարդում։ Բայց այստեղ մի շատ հետաքրքիր բան է ստացվում, ամերիկայում բնակվող և ապահովված մարդը, իր տան ջեռուցման վրա խնայողություններ է անում և գումարները նվիրաբերում Գյումրու անօթևան ընտանիքների տնակներում ջերմություն ապահովվելու նպատակին։

Իսկ նվիրատվություններ Վարդանը անում է ոչ միայն Հայաստանում, այլ նաև Լիբանանում։ Առհասարակ նվիրատվություններ անելիս, մարդկանց վստահելու մի շատ հետաքրքիր և ուսանելի սկզբունք ունի նա։ Ուրեմն, ինչպես պատմում է իմ լավ բարեկամն ու մեր բարեգործական բազմաթիվ  ծրագրերի  հովանավորը՝ Վարդանը, երբ ցանկանում է որևէ ձեռնարկի նվիրատվություն անել, երեկոյան քնելուց առաջ աղոթում  և Աստված է կանչում, որ իրեն ճշմարիտ ճանապարհը ցույց տա։ Ասենք, եթե բարի նպատակով է ծախսվելու գումարը, ապա առավոտյան Աստված հուշի, որ անի նվիրատվություն․․․ Եվ առավոտյան արթնանալիս ականջալուր  լինով իր ներքին ձայնին, վերջնական որոշումն է կայացնում։ Անշուշտ ես երախտապարտ եմ Աստծոն և ինչու ոչ՝ նաև Վարդանի ներքին ձայնին, որ  գրեթե միշտ իրեն հուշում է «Շիրակ կենտրոնի»   բարեգործական ծրագրերին նվիրատվությունը հանգիստ սրտով անել։

Թվում է, թե Վարդանը հայրենիքից հազարավոր կիլոմետրեր հեռու չպետք է կարողանար անմիջական մասնակցություն ունենալ մեր աշխատանքներին, բայց փաստորեն նա իրականում ունի անմիջական ֆիզիկական մասնակցություն։ Նրա ամերիկայից ուղարկած երկու հզոր փայտ ջարդող մեքենաներով ամեն ձմեռ հարյուրավոր խորանարդ մետրեր վառելափայտ ենք ջարդում։ Երբեմն այդ պրոցեսից  տեսանյութեր եմ տեղադրում համացանցում։ Նույնիսկ տեսանյութից Վարդանը կարողանում է որոշել, թե արդյո՞ք մեր տղաները մեքենաները սարքին են պահում, կամ էլ ժամանակին յուղը փոխում են, թե ոչ։ Շնորհակալ եմ, որ ճանաչում եմ և ունեմ Վարդան Նազարյանի նման բարեկամ։

Շարունակելի։