Անուն Ազգանուն Գումարի չափը
Misak Sargsian 100000.00 AMD
Անանուն նվիրաբերություն 50000.00 AMD
Tiroui Melkonian 100000.00 AMD
Tiroui Melkonian 81.00 AMD
Hamo Jeretsian 100000.00 AMD
Rima Aivazian 120000.00 AMD
Jack and Anny Yaghdjian 100000.00 AMD
Jack and Anny Yaghdjian 100000.00 AMD
Անանուն նվիրաբերություն 5000.00 AMD
Անանուն նվիրաբերություն 10000.00 AMD
Misak Sargsian 100000.00 AMD
Իդա Ենգոյան 20000.00 AMD
Hamo Jeretsian 200000.00 AMD
Անանուն նվիրաբերություն 7777.00 AMD
Անանուն նվիրաբերություն 2000.00 AMD
Արեգ Զոհրաբյան 100000.00 AMD
Անանուն նվիրաբերություն 100000.00 AMD
Misak Sargsian 60000.00 AMD
Misak Sargsian 50000.00 AMD
Անանուն նվիրաբերություն 10000.00 AMD
Անանուն նվիրաբերություն 2000.00 AMD
Anna-Sona Minasyan 80000.00 AMD
Անանուն նվիրաբերություն 2000.00 AMD
Նայիրի Թնկրյան 40000.00 AMD
Անանուն նվիրաբերություն 5000.00 AMD
Թամարա Գևորգյան 50000.00 AMD
Sona Hovagimian-Minasyan 80000.00 AMD
Anahit Marutyan 20000.00 AMD
Anna Minasyan 80000.00 AMD
Vahan Pokhsraryan 10000.00 AMD
Անանուն նվիրաբերություն 100.00 AMD
Anzhela 10000.00 AMD
Անանուն նվիրաբերություն 10000.00 AMD
Անանուն նվիրաբերություն 10000.00 AMD
Vrezh Papazyan 1999.00 AMD
Arev 5000.00 AMD
Anna Amirkhanyan 125000.00 AMD
Անանուն նվիրաբերություն 10000.00 AMD
Arev 5000.00 AMD
Անանուն նվիրաբերություն 100.00 AMD
Անանուն նվիրաբերություն 10000.00 AMD
Sofiya Bagdasaryan 10000.00 AMD
Անանուն նվիրաբերություն 100.00 AMD
Անանուն նվիրաբերություն 1000.00 AMD
Elisabeth Boursalian 200000.00 AMD
Անանուն նվիրաբերություն 1000.00 AMD
Ida Yengoyan 25000.00 AMD
Անանուն նվիրաբերություն 100.00 AMD
Անանուն նվիրաբերություն 100.00 AMD

ՇՆՈՐՀԱԿԱԼՈՒԹՅՈՒՆ ՀԱՆԳԱՆԱԿՈՒԹՅԱՆ ՀԱՄԱՐ
THANK YOU FOR CHARITY

Բարեգործության պատուհան / Charity window

Ցանկանում եք՞ կատարել անանուն նվիրաբերություն
Do you want to make a donation anonymously?
10,000 20,000 50,000 100,000 200,000

«Եթե խնդիրը չես լուծում, ո՞նց կլուծվի» 2020-07-30   910     

«Եթե խնդիրը չես լուծում, ո՞նց կլուծվի»

 

«Շիրակ կենտրոն» ՀԿ-ի նախագահ Վահան Թումասյանն այն մարդկանցից է, որը թերևս լավագույնն է ծանոթ Շիրակի մարզում բնակվողների խնդիրներին, աղետի գոտու հիմնախնդրին: Մաս կազմելով բազմապիսի բարեգործական ծրագրերի՝ այս ՀԿ-ն փորձում է աջակցել սոցիալական բարդագույն պայմաններում հայտնված մարդկանց: 

Օրեր առաջ Գյումրիում մի շարք տնակներ և բնակելի տներ մեծապես տուժեցին աննախադեպ գնահատվող ջրհեղեղից: Ցանկացած նման իրավիճակ մեկ անգամ ևս հիշեցնում է, որ 32 տարի է, ինչ վերջնականապես չի լուծվում աղետի գոտու խնդիրը:

«Հեղեղն, անշուշտ, աննախադեպ էր, քաղաքաշինական խնդիրների, սխալների պատճառ էր: Դա՝ միանշանակ: Բայց հարցը շատ խորքային է և ծախսատար: Առաջին՝ 1988 թվականից հետո տնակային ավանները տեղադրվում էին բաց տարածքներում: 

Գյումրին հզոր քաղաք էր, հյուրերով հանդերձ 280 հազար փաստացի բնակչություն ուներ, և բաց տարածքները քիչ էին, եղածն էլ հիմնականում ցածրադիր, խոնավ, ճահճուտ մասերն էին, որտեղ ձևավորվեցին տնակային ավանները երկու տարվա համար: Երկու տարի հետո դրանք պետք է հանվեին, բայց դրանց որոշ մասը մնաց 32 տարի: 

Այն ժամանակ կար 25 000 տնակ, հիմա՝ 2500: Օրինակ՝ Գյուղիչայ գետակի տարածքում նույնիսկ փոքր անձրևների դեպքում ողողվում են տնակները: 

Երկրորդ՝ կտուրները շարքից դուրս են եկել: Բնակչության մի մասն ապրում է կիսափլված հանրակացարաններում, որտեղ կտուրներ չկան, վթարային շենքեր են, և անձրևները լցվում են մարդկանց տները, առավել ևս ծանր է վիճակը նման հեղեղումների ժամանակ: 

Դրան գումարվեց նաև այն, որ կոյուղիները կամ ջրահեռացման համակարգերը չաշխատեցին՝ կարկուտն այն ծակել էր, նախատեսված չէին նման ծավալի ջրերի հեռացման համար. խոսքը նոր փողոցների մասին է: Երկրաշարժից հետո նորոգված հին փողոցների ջրահեռացման համակարգերը պարզապես փակել էին: 

Այս իրավիճակում, բնականաբար, պետք է ուշադրություն դարձնել ջրահեռացման համակարգին, այն ավելի մեծ ծավալի կառուցել, իսկ տնակային ավանները պետք է հանվեն: 

Բայց վնաս է պատճառվել նաև քաղաքի հին բնակֆոնդին, թաղամասերին: Գյումրիի 60-70 տոկոս բնակֆոնդը շարքից դուրս եկած վիճակում է, ճիշտ է, մարդիկ ապրում են, բայց երեսուն տարի է՝ այս աղքատության պատճառով դրանք չեն նորոգվել, շարքից դուրս եկած խեղճ ու կրակ խրճիթներ են»,-«Փաստի» հետ զրույցում ասում է Թումասյանը: 

Նա ընդգծում է՝ Գյումրին կապիտալ վերանորոգման կարիք ունի: «Նորոգվում են կենտրոնական փողոցները, Կումայրի արգելոցի մի քանի շենքերը, որ դրանք գեղեցիկ երևան, բայց մոռանում ենք բնակֆոնդը և մարդկանց: 

Հատկապես վերջին մի քանի տարին ոչ մի բնակարան չի կառուցվել Գյումրիում: 

Տեսեք՝ հեղեղից տուժած մի քանի ընտանիքներ սոցիալական բնակարաններ ստացան: Անի թաղամասում մի կիսատ շենք կար, «Առդա» հիմնադրամը, նաև տեղական իշխանությունների փոքր ներդրմամբ, կառուցեց այդ շենքը, և որպես սոցիալական բնակարաններ տվեցին տնակներում ապրող միայնակ տարեցներին: 

Որոշակի չափորոշիչներ էին սահմանել, որոնց մեջ մտնող ընտանիքներ չգտան, վեց բնակարան ազատ մնաց: 

Քաղաքապետարանը դիմեց հիմնադրամին այս հեղեղումներից հետո, որ տնակային ավաններում բնակվող այն ընտանիքներին, որոնք ամենաշատն են տուժել, բայց չեն մտնում իրենց չափորոշիչների մեջ, տրամադրեն այդ վեց ազատ բնակարանները, այսինքն՝ քաղաքային իշխանությունները ո՛չ կառուցել են այդ բնակարանները, ո՛չ գնել: 

Լավ է, որ այս ընտանիքներին այդ բնակարանները տրվել են, բայց նման հարյուրավոր ընտանիքներ կան: Սարսափելի է վիճակը գյուղական համայնքներում: 

Հիմա գյուղերից մեկում կապիտալ վերանորոգում ենք մի տուն, որտեղ երկու տարեց քույրեր են բնակվում: Ամեն անձրևից հետո պատերից ծեփեր են թափվում, տանիքը ոչ միայն կաթում է, այլ քանի որ 180 տարվա տուն է, առաստաղը փտել է և քիչ-քիչ պոկվում է»,-նշում է մեր զրուցակիցը:

Մեր այն դիտարկմանը, որ հեղեղը հերթական անգամ մեզ հիշեցրեց, որ չենք կարողանում աղետի գոտու հիմնախնդիրը վերջնականապես լուծել, Թումասյանը արձագանքում է՝ որովհետև չենք ուզում: 

«Դա նման է նրան, որ երեխային դպրոց չտանեմ, տառերը չսովորի, 20 տարի հետո զարմանամ, որ գրել-կարդալ չգիտի: 

Եթե խնդիրը չես լուծում, ո՞նց լուծվի: Ոգևորված մի ծրագիր են հայտարարում, մեկ-երկու գործ են անում, հետո կա՛մ փողերն են վերջանում, կա՛մ էլ հոգնում են, կիսատ են թողնում: Տեսեք՝ հիմա այլ խնդիր է առաջանում. երկրաշարժից հետո կառուցված բնակֆոնդը շարքից դուրս է գալիս, կորցնում ենք Ալեքսանդրապոլի, լենինականյան շրջանի սեփական բնակարանները կամ շենքերը, վթարային շենքերը թողել ենք, անձրևները քիչ-քիչ քայքայում են դրանք, մի մասում մարդիկ են բնակվում: 

Աստված մի արասցե, մի քանի բալանոց երկրաշարժ լինի, շատ լուրջ խնդիրներ կունենանք: Պետք է մեկ հստակ մոտեցում լինի հարցերին, ասեն՝ սա անում ենք, սա՝ ոչ, ու վերջակետ դրվի, որ մարդիկ էլ հասկանան իրենց անելիքը, թե ինչ է լինելու աղետի գոտու հետ: 

Օրինակ՝ մեկը կարող է որոշել արտագաղթել, մյուսը գնա գյուղում ապրի, երրորդը՝ տուն կառուցի և այլն: Հազար ու մի տարբերակ ենք առաջարկել: 

Պետությունը թող գնի երկրաշարժից հետո կառուցված նոր բնակարանները, որոնք ենթակա են վաճառքի, նորոգի և բաժանի անօթևան ընտանիքներին, մեկ-երկու շենք կառուցվի, օգնի մարդկանց, որ նորմալ կադաստրային վիճակի բերվեն փաստաթղթային փաթեթները, որպեսզի կարողանան բնակարաններն օտարել: 

Պետությունը պետք է հետաքրքրվի՝ ի՞նչ խնդիր կա, որ մարդը չի կարողանում սեփականաշնորհել իր տունը: Պարապ-սարապ կաբինետներում նստելով՝ այդ խնդիրը չի լուծվի: 

Կարող են վերցնել «Շիրակ կենտրոնի» փորձը, ներդնեն պետական ավելի մեծ ռեսուրսներ և կատարելագործեն այն: Լսում են այն, ինչ ասում ես, բայց հենց հասնում են էկրանին կամ ամբիոնին, լրիվ ուրիշ մարդ են դառնում»,-եզրափակում է Վահան Թումասյանը:

www.past.am
ԼՈՒՍԻՆԵ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ

Կայքի հոդվածների մասնակի կամ ամբողջական մեջբերումներ անելիս հղումը պարտադիր է: Հոդվածներում արտահայտված կարծիքները պարտադիր չէ, որ համընկնեն «Շիրակ կենտրոնի» տեսակետի հետ: Գովազդների բովանդակության համար կայքի խմբագրակազմը չի կրում պատասխանատվություն: