Կին-ազատամարտիկ. «Բարեգործական կազմակերպություններն ավելի լավ են օգնում, քան պետությունը» 2014-08-26   1288     

«Այնպես եմ ամեն ինչից հիասթափվել… ես, որ երկու տարի աղջկաս հետ գնացի, այդ կյանքը տեսա…ամեն ինչից հիասթափվել եմ, ճիշտ եմ ասում: Աղջկաս 2 տարեկան տարա, 4 տարեկան բերեցի»,-գյումրեցի ազատամարտիկ Լաուրա Ասեյանի հիշողություններում ղարաբաղյան պատերազմն է: 33 տարեկան Լաուրան 2 տարեկան միակ դստեր հետ կամավորական ծառայության է անցել Գյումրի 4-րդ գումարտակի կազմում` նախ Ստեփանակերտում, ապա` Մարտակերտում: Իր եւ 70 ազատամարտիկի հրամանատարը եղել է Վարդան Մայիլյանը: 94-ի հունվարից նա մասնակցել է Մարտակերտի շրջանի ազատագրմանը, ռազմի դաշտում Լաուրան կատարել է սանիտար-հրաձգի պարտականություններ, զինակից ընկերներին ցուցաբերել մայրական հոգատարություն:

«70 ազատամարտիկ էինք, ես դիրքեր եմ գնացել, ճաշ պատրաստել, ինձ հարգել են, ընդունել, երբ վերադարձա՝ ուշադրություն էին դարձնում ինձ (նկատի ունի պետական կառույցներին-հեղ.),-ասում է կին-ազատամարտիկն ու ավելացնում,-իսկ հիմա` ոչ. անտարբեր են, հեչ չեն ասում` կին է վերջը: 2 տարի կյանքս էնտեղ է գնացել,  ես թոշակ էլ չեմ ստանում, թոշակ չտվեցին, պատճառ բռնեցին, որ վիրավոր չեմ եղել: Ի՞նչ կարեւոր է, զենք եմ ունեցել, կարող է եւ կրակեին ինձ վրա, դիրքերում անընդհատ կրակոց էր»:

Այսօր տիկին Լաուրան դստեր եւ երկուս ու կես տարեկան թոռան հետ բնակվում է չորս հարկանի շենքի առաջին հարկում: Դստեր ամուսինը  ծառայում է հայկական բանակում, զորացրվելու է այս տարվա դեկտեմբերին: Վերադառնալուց հետո նա աշխատանք է փնտրելու:

Ոչ Լաուրան, ոչ նրա դուստրը այսօր աշխատանք չունեն, ընտանիքը պետությունից ամեն ամիս՝ որպես ընտանեկան նպաստ, ստանում է 21.000 դրամ: «Բարեգործական ճաշարանով ենք յոլա գնում,  հագուստը, ձմռան փայտը Թումասյանն է տալիս (նկատի ունի «Շիրակ» կենտրոնի նախագահ Վ.Թումասյանին-հեղ.), քաղաքապետարանից խոստացել են օգնել այս օգոստոսին, թե չէ էդ նպաստը կստանանք, կգոյատեւենք»:

Չկարողանալով ապրել պետության տված 21.000 դրամով, տիկին Լաուրան մի քանի ամիս առաջ որոշում է աշխատանք գտնել: 2 ամիս աշխատում է Գյումրիում գտնվող պետական հիմնարկներից մեկում: Նրա՝ աշխատանքի ընդունվելուց անմիջապես հետո, ընտանիքը զրկվում է ընտանեկան նպաստից, նպաստից զրկելու պատճառ նշում են Լաուրա Ասեյանի աշխատելու փաստը:

«Երեխայի նպաստը ուղիղ 6 ամիս զրկեցին, ի՞նչ քաշեցինք այդ վեց ամիսը, Աստված գիտե, սոված-ծարավ: Գնացի, ասացի՝ մեղք է երեխան, ինչո՞ւ նպաստը կտրեցիք: Ուղղություն ցույց տվին, որ իրավունք ունես բողոքելու, որովհետեւ ազատամարտիկ ես: Ասացի` խիղճն էլ է լավ բան, էդ երեխան ի՞նչ մեղք ունի, 2 տարեկան՝ սոված-ծարավ: Բարեգործական կազմակերպություններն ավելի լավ են օգնում, քան պետությունը: Էլի փառք Տիրոջը, որ բարեգործական ճաշարան կա, կերթամ կուտեմ, էրեխու համար էլ կբերեմ: Թումասյանն իմացավ, որ նպաստից զրկել են, էկավ, օգնեց:

Կինը պատմում է, որ իր ներկա ու անցյալ կյանքի, դժվարությունների մասին պատրաստվում է նամակ գրել ՀՀ կառավարությանն ու պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանին` միաժամանակ էլ  ավելացնում է. -էսպես որ ամեն անգամ զայրանում եմ` աղջիկս ասում է. «Աստված մեծ է, մի օր դուռ կբացի»:

Անի Մկրտչյան
asparez.am